Una cosa així com un homenatge / Algo así como un homenaje

[CAT] Fa temps que intento escriure’t i no puc. Però se que algunes de les paraules que dedico al blau s’escapen buscant-te. Suposo que és absurd que encara esperi un missatge de posta al dia, una foto llunyana, un “m’has revolucionat el poble”.

Somriure sempre afable, mirada desperta i esperit lliure. Ens vèiem poc però mai aturats, sempre amb remull, sempre amb poques ganes de tornar a la superfície. Crec que passaran els anys i seguiré esperant la foto de l’onada capritxosa, el “quan vinguis per aquests mars, avisa”.

Un ésser menys de llum en aquest planeta, un ésser més de llum ves a saber on. I aquella frase que em va venir al cap, com un temporal que s’aixeca d’un minut a un altre. “Al mar, ha estat al mar”. Quina dolorosa sincronia. Crec que tots els que estem a terra ferma volent constantment tornar a l’aigua, en algun moment des de que no hi ets hem pensat que pot arribar qualsevol dia en què un gir capritxós ens faci venir a trobar-te.

Perdona si no m’he vist amb cor d’anar al teu homenatge. D’aquell mateix lloc d’on van sortir amb la barca recordant-te, em quedo amb com érets en el moment en el que vas parar el motor. Et vas fer enrera al seient amb un suspir, somrient, els braços a la nuca. “Ara ets tot un marquès” “Aquest silenci és el que més m’agrada”. A partir de llavors sempre m’enviaves «petons enmig del mar en calma».

Permet-me que no m’ho cregui… i que es segueixin escapant algunes de les paraules que dic al blau, buscant-te.

[CAS] Hace tiempo que intento escribirte y no puedo. Pero sé que algunas de las palabras que dedico al azul se escapan buscándote. Supongo que es absurdo que aún espere un mensaje de puesta al día, una foto lejana, un «me has revolucionado el pueblo».

Sonrisa siempre afable, mirada despierta y espíritu libre. Nos veíamos poco pero nunca parados, siempre en remojo, siempre con pocas ganas de volver a la superficie. Creo que pasarán los años y seguiré esperando la foto de una ola caprichosa, el «cuando vengas por estos mares, avisa».

Un ser menos de luz en este planeta, un ser más de luz vete a saber dónde. Y aquella frase que me vino a la cabeza, como un temporal que se levanta de un minuto a otro. «En el mar, ha sido en el mar». Qué dolorosa sincronía. Creo que todos los que estamos en tierra firme queriendo constantemente volver al agua, en algún momento desde que no estás hemos pensado que puede llegar cualquier día en el que un giro caprichoso nos haga venir a encontrarte.

Perdona si no me he visto capaz de ir a tu homenaje. De ese mismo lugar de donde salieron con la barca recordándote, me quedo con cómo eras en el momento en el que paraste el motor. Te reclinaste en el asiento con un suspiro, sonriendo, los brazos en la nuca. «Ahora eres todo un marqués» «Este silencio es lo que más me gusta». A partir de entonces siempre mandabas besos en medio del mar en calma.

Permíteme que no me lo crea … y que se sigan escapando algunas de las palabras que digo al azul, buscándote.

Withman

[CAS] «No dejes que termine el día sin haber crecido un poco,
sin haber sido feliz, sin haber aumentado tus sueños.
No te dejes vencer por el desaliento.
No permitas que nadie te quite el derecho a expresarte,
que es casi un deber.
No abandones las ansias de hacer de tu vida algo extraordinario.
No dejes de creer que las palabras y las poesías
sí pueden cambiar el mundo (…)»

Walt Withman

Es porque estoy muy segura de ello, que escribo.

[ENG] «Do not let the day end without having grown a bit,
without being happy,
without having risen your dreams.
Do not let overcome by disappointment.
Do not let anyone you remove the right to express yourself,
which is almost a duty.
Do not forsake the yearning to make your life something special.
Be sure to believe that words and poetry it can change the world (…)»

Walt Withman

It’s because I am so sure about it, that I write.